ครูมีนิทานมาให้อ่านนะครับ (อ่านแล้วคิดยังไงบอกกันด้วยนะ)

"นิทาน" (บ้านของก้อนเมฆ) : Karมิยะ


ล้อจักรยาน หมุน หมุน

หมูตัวน้อยกำลังปั่น ปั่น ปั่น

ฟ้าใส ใส เมฆขาว ขาว

ยอดหญ้าเอนพลิ้ว พลิ้ว


"หมูน้อย เธอจะไปไหน"

นกกระจอกบินร่อนมาเกาะถาม

หมูน้อยปั่น ปั่นช้าลงก่อนก้มหน้ามาตอบ

"ฉันจะไปตามหาความ รู้ ที่บ้านของก้อนเมฆ"

"บ้านของก้อนเมฆอยู่ไกลมั้ย"

นกกระจอกถาม

"ไม่รู้สิ ฉันต้องไปถึงก่อนถึงจะตอบเธอได้"


นกกระจอกบินจากไป

เจ้าหมูน้อยยังปั่นต่อ

ดวงตาเป็นประกาย

รอยยิ้มเบิกบาน


ผีเสื้อปีกสวยบินมาเกาะ

ถามคำถามไม่ผิดจากนกกระจอก

หมูน้อยก็ตอบแบบเดียวกัน

"ฉันจะไปตามหาความรู้ ที่บ้านของก้อนเมฆ"

ผีเสื้อถามอย่างสงสัย

"บ้านของก้อนเมฆต้องอยู่บนฟ้า...

เธอขี่จักรยานอย่างนี้จะไปถึงได้อย่างไร"


หมูน้อยจนคำตอบ

ผีเสื้อแสนสวยบินจากไป


หมูน้อยสงสัย

เขาจะไปถึงบ้านก้อนเมฆ

ด้วยจักรยานได้อย่างไร...

ถึงสงสัย เขาก็ยังไม่หยุดปั่น ปั่น


ล้อจักรยานหมุน หมุน

หมูน้อยยังไม่หยุดปั่น ปั่น

ความสงสัยไม่อาจทำให้ถึงที่หมาย

การปั่น ปั่นเช่นนี้

อย่างน้อยก็ทำให้เขาได้เดินทาง


แมลงปอปีกใสมาเกาะหน้ารถ

ถามคำถามเดียวกับนกกระจอก

พอได้คำตอบแรก ก็ถามต่อเหมือนผีเสื้อ

"เธอจะขี่จักรยานไปบ้านของก้อนเมฆได้อย่างไร"

คราวนี้หมูน้อยมีคำตอบ

"แล้วมีใครบอกเธอหรือ…

ว่าบ้านของก้อนเมฆต้องอยู่บนฟ้า…

ใครคนนั้นเคยไปถึงตั้งแต่เมื่อไหร่"


แมลงปอตอบไม่ถูก

คำถามนี้เป็นเพียงความคิด

ตนเองไม่รู้จักกระทั่ง บ้านของก้อนเมฆ

จะให้เคยไป หรือ รู้จักคนที่ไปถึงได้อย่างไร


หมูน้อยยังปั่น ปั่น

แดดแรง ร้อน ร้อน

หมูน้อยเหนื่อย แต่ยังไม่หยุดปั่น


ไม่นานก็มีตั๊กแตนกระโดดมาเกาะหน้ารถ

คำถามเดิมมีมาอีกครา

"เธอจะไปไหนหมูน้อย"

"ฉันจะไปตามหาความรู้ ที่บ้านของก้อนเมฆ" "อ้อ..."

ตั๊กแตนทรงภูมิปัญญาพูดผิดจากผู้อื่น

"แล้วเธอรู้มั้ยว่าบ้านของก้อนเมฆอยู่ที่ไหน"

"ไม่รู้หรอก แต่ฉันมั่นใจว่าต้องหาเจอ"

หมูน้อยตอบอย่างมุ่งมั่น

"เธอจะควานหา โดยการปั่นจักรยาน…

แบบไม่มีจุดหมาย ทิศทางอย่างนั้นหรือ..."

"ฉันมั่นใจ"

หมูน้อยไม่กลัว

"ถ้าทำอย่างนั้น เธอก็จะทำได้เพียง…

เดินทางอย่างเปล่าประโยชน์ไปทั่วโลก"

"แล้วฉันควรทำอย่างไร"

เป็นครั้งแรกที่หมูน้อยเอ่ยปากถาม

คำถามที่เกิดประโยชน์แก่ตนเอง


ตั๊กแตนตอบ

"เธอต้องหาให้ได้ก่อน ว่าก้อนเมฆ…

เกิดมาจากไหน...ถ้าเธอตามรู้ จนเห็น

ที่เกิดของก้อนเมฆ...

เธอก็จะรู้...บ้านของก้อนเมฆอยู่ที่ไหน"


ตั๊กแตนจากไป

หมูน้อยสงสัย...

จะตามดูการเกิดของก้อนเมฆอย่างไร

..ความสงสัยไม่ทำให้รู้ได้...

..อยากรู้ต้อง ดู เอง…


หมูน้อยปั่น ปั่น ปั่น

ไม่หยุด

อยากรู้ก้อนเมฆเกิดอย่างไร

ก็ต้อง ตามดู ก้อนเมฆ


คราวนี้หมูน้อยปั่นจักรยาน

อย่างมีจุดหมาย

ตามดูเมฆขาวที่ลอยบนฟ้า

ไม่ว่าเมฆเคลื่อนที่ไปไหน

เปลี่ยนแปลงอย่างไร

หมูน้อยตามดูไม่ลดละ


เมฆขาวลอยตัวพบเพื่อนพ้อง

เกาะกลุ่มหนาแน่นเข้า

สีขาวกลายเป็นมืดครึ้ม

หมูน้อยปั่นจักรยานตามดู

ไม่คลาดคลา


เมฆหนาแน่น ลอยต่ำ

จนเหมือนจะเอื้อมถึง

หมูน้อยเพิ่งมองเห็นกลุ่มเมฆ

ใกล้ชัดถนัดตา


ไม่นานเลย

หมู่เมฆกลั่นตัวเป็นฝน

ห่าใหญ่


ฝนแรกสาดซัด

หมูน้อย...


ล้อจักรยานหยุดหมุน

หมูน้อยยืนนิ่ง

ทั้งร่างอาบฝนเปียกปอน


รอยยิ้มปีติแก่ใจ

บ้านของก้อนเมฆ

อยู่ไหน

ไม่ใช่ปัญหา


ความรู้ ที่แสวงหา

จะพบได้อย่างไร

ไม่จำเป็นแล้ว


เมื่อเมฆกลั่นตัวเป็นฝน

แล้วเมฆจะเกิดจากสิ่งใด

รู้ ปลายก็ รู้ ต้น

รู้ที่เกิดแล้วยากอะไร...

จะตามเข้าให้ถึง

บ้านของก้อนเมฆ


ธรรมะใกล้ตัว ฉบับที่ ๐๑๓ พฤหัสบดีที่ ๐๕ เมษายน ๒๕๕๐